Συγκινεί ο ιερέας που «έχασε» τον 16χρονο γιο του

Το χτύπημα στη ζωή του ήταν τραγικό και αναπάντεχο. Ο πόνος που συνεχίζει να καίει την ψυχή του, παραμένει άσβεστος από το 2013. Από τότε που ο γιος του κατέρρευσε κι πέθανε μπροστά στα μάτια του, μέσα στο σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη.

Οι σπαρακτικές σκηνές στην κηδεία του παιδιού, το ενός λεπτού σιγή που κρατήθηκε στο «Κλέανθης Βικελίδης» στη μνήμη του, μαζί με τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα για τον 16χρονο Άγγελο και τις συνθήκες του θανάτου του, άπλωσαν ένα πέπλο συγκίνησης σε ολόκληρη τη χώρα.

Ο πατέρας του αδικοχαμένου αθλητή μας υποδέχεται στη εκκλησία του Αγίου Αργυρίου στην Επανομή, όπου λειτουργεί την τελευταία 3ετία. Από τότε που πήρε την απόφαση να αφήσει τα δημοτικά σχολεία και τις τάξεις που έκανε μαθήματα, για να γίνει ιερέας.

Αυτές οι σκηνές είναι αδύνατον να σβηστούν από τη μνήμη του. Στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα σκέψεις και όνειρα εφιαλτικά. Με ορισμένα γιατί εκείνου του ύπουλου θανάτου, να παραμένουν αναπάντητα.

Ο 16χρονος Άγγελος που έπαιζε ποδόσφαιρο στον Άρη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του συλλόγου. Ένας παίκτης που είχε πάρει το δρόμο για την πρώτη ομάδα και όπως μας λέει ο πατέρας του, έκανε πάντα τις προβλεπόμενες εξετάσεις.

Οι ιατρικές εξετάσεις λίγες μέρες πριν τον θάνατο του παιδιού του, δεν έδειξαν το πρόβλημα. Ο άτυχος Άγγελος δεν αισθανόταν ενοχλήσεις και ο θάνατός του από ένα σημείο και μετά, ήταν αναπόφευκτος.

Ο πατέρας του είναι αδύνατον να ξεχάσει το τελευταίο 24ωρο του παιδιού του. Τη νύχτα που προηγήθηκε και το μοιραίο πρωινό που ξαφνικά έχασε τις αισθήσεις του.

8 χρόνια μετά το τραγικό χτύπημα της μοίρας, μας λέει πως ο Θεός και η εκκλησία είναι το μοναδικό φάρμακο που καθημερινά απαλύνει τον ψυχικό του πόνο.

Μετά τα χρόνια της ανείπωτης θλίψης, προσπαθεί πλέον να στείλει μήνυμα και να παρακινήσει όλα τα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, παρά τις ελλείψεις στα γήπεδα, που πολλές φορές στέκονται μοιραίες.

Μετά την ημίωρη συνάντηση μαζί του, μας αποχαιρετά ήρεμος και αποφασισμένος να συνεχίσει στο νέο μονοπάτι που επέλεξε. Αυτό που του δίνει δύναμη και σιγουριά για την κάθε μέρα που έρχεται, μετά τον απερίγραπτο πόνο που βίωσε με το χαμό του παιδιού του.